Indonesië is een multi-etnisch land, een land met veel etnishe-stammen. En een van de traditionele stammen in Indonesië is de Kajang-stam. Deze stam woont in het Bulukumba-regenwoud in Zuid-Sulawesi, precies 200 km ten oosten van de stad Makassar. De belangrijkste Kajang-stam’s dorp is het dorp Tana Toa. Bovendien zijn ze verspreid in Bonto Baji, Malleleng, Pattiroang, Nilamung en Tambangan. En tot nu toe vervult de Kajang-stam nog steeds zijn zeer heilige gebruiken. Deze stam is één stam die nog steeds lokale wijsheid onderhoudt.
In het geografisch bestaat Kajang-gemeenschap uit twee, namelijk kajanggemeenschap in (tau kajang) en uiterlijke kajanggemeenschap (tau lembang). De kajang-gemeenschap hecht diep belang aan de cultuur en tradities die in haar omgeving heersen. De gemeenschap buiten de kajang gebied is al modern en kan nieuwe dingen van buiten accepteren.
Deze Kajang-bevolking bezit nog steeds de voorouderlijke tradities die "pappasang" worden genoemd, een soort ongeschreven wet die niet mag worden overtreden. Iedereen die schendt, krijgt "pangellai", berisping of straf. En Een van de geluiden van de wet in "pappasang" is "Kajang, tana kamase-masea", wat "eenvoudige / arme Kajang" betekent.
Met deze "pappasang" willen de mensen die in de kajang-tribale gebruiken wonen, de naam van de glorie van de wereld niet accepteren. Omdat iemand die rijk wil worden, het douanecomplex moet verlaten, omdat het Kajang-land zelf de rijkdom niet voorbereidt, omdat het al wordt genoemd in "pappasang". De glorie van de wereld is gebaseerd op de interpretatie van "Amma Toa", de hoofdgebruiker van de Kajang-stam.
Pappasang is een vorm van verklaring met ethische en morele waarden, zowel als een sociaal systeem, als een cultureel systeem binnen de Makassar-gemeenschap. In pappasang bevatte nobele overwegingen over de goede en slechte eigenschappen, als regulator van sociaal gedrag in de samenleving.
Eerst werd de pappasang gesproke. Echter, nadat de mensen van Makassar het schrijven kennen, pappasang is daarna geschreven met lontarak letter op het palmblad. En vanwege de vooruitgang van de cultuur en de beschaving van de Makassar-samenleving, kan pappasang niet langer alleen via palmbladen worden gelezen, maar al geschreven of vastgelegd. Dit gebeurt in een poging door te geven aan de jongere generatie.
